23/04/2009

Nog 45 dagen te gaan

.
Ik weet niet goed wat te schrijven vandaag want het was een drukke dag en sommige dingen vragen meer dan een uurtje reflectie. De strijd is blijkbaar ingezet en ik had mijn wapens nog niet klaargezet.

Eerst en vooral zou ik een persoon willen bedanken. Nadia is haar naam en ze heeft vandaag de beslissing genomen op onze lijst te komen staan. Ik ben erg blij dat ze ons is komen vervoegen omdat ik denk dat ze gelooft in ons project. Van Harte welkom Nadia!


Vandaag ga ik gewoon mijn verhaal vertellen over mijn drietaligheid.


Als ik 14 jaar was heb ik (en niet mijn ouders) de beslissing genomen om in het Frans te gaan studeren. Toen, op 1 september nam ik voor het eerst de trein naar Waver en ik was verloren gelopen in Waver. Gelukkig heeft een Franstalige persoon mij door middel van zijn gebrekkig Nederlands de weg kunnen tonen naar mijn school. Die persoon ben ik nooit vergeten en blijft voor mij de redder in nood op een moment dat ik me volledig in het duister begaf. Mijn eerste gesprek met een Franstalige van mijn klas ging over de universele taal, namelijk muziek, want ik verstond geen andere taal! Als je als 14 jarige in een stad terecht komt waar niemand je taal spreekt is de shock groot. Mijn begrip en medeleven is groot voor de mensen die ik tegenkom tijdens de campagne, die de taal niet spreken, laat staan kunnen ze kunnen lezen.
Desondanks ik me doorheen woordenboeken heb gewurmd, was ik dat jaar officieel gebuisd. Toch hebben ze me de kans gegeven door middel van de deliberatie ( zij geloofden in mij) om door te gaan naar het volgende jaar. In de school in Waver stopte de richting houtbewerking in et vierde jaar, dus besloot ik naar Namen te gaan. Daar was de ontvangst niet minder aangenaam maar ik ben er geen Franstalige met gebrekkig Nederlands meer tegengekomen. Frans, Frans, en nog eens Frans is wat de klok sloeg. Toch heb ik zonder probleem mijn diploma behaald! Daarna heb ik zelfs nog twee jaar bijgestudeerd en om die te bekostigen heb ik in Walibi gewerkt. De reden dat ik daar ben aangenomen? Zo jong en zo tweetalig! Goedkoop en zo efficiënt! Ik sprak zelfs beter de twee talen dan mijn bazen en mijn leraars.
Na de studies ben ik uit noodzaak in een internationale school gaan werken als klusjesman. Aangezien ze geen kunstleraar vonden hebben ze mij in de strijd gegooid ( Ook zij geloofden in mij!)Toen stond ik als Franstalige en Nederlandstalige persoon plots voor een klas vol Engelstalige leerlingen. Faalangst had ik in de voorbije jaren al lang weggewerkt en dus ging ik er volledig voor. Na zeven jaar had ik de twee departementen uit de grond geklopt en sprak ik vlot drie talen!
.

Geen opmerkingen: