Nooduitgang

Ik herinner me laatst dat ik me te voet naar het station begaf en dat er een persoon me voorbij stak. Op zich niets op aan te merken tenzij het feit dat ik hiermee moet toegeven dat ik nooit snel stap om een trein of bus te halen simpelweg omdat ik me dan tenminste nooit voor niets zal gehaast hebben als ik die bus of trein alsnog mis. Toch was er iets met de persoon die me voorbij stak dat me had verrast De jongen was namelijk blind. Hij had een witte stok waarmee hij heel vlug de rand van de stoep betaste en zich op die manier razendsnel richting station begaf. In mijn rustig tempo was ik nog aan het nadenken over de resultaten van de voorbije verkiezingen tot ik plots tot de conclusie kwam dat de twee situaties waarschijnlijk heel vergelijkbaar zijn.
Waarom kiezen mensen voor die politiekers die meer zichtbaarheid genieten via de dagelijkse media? Ik denk dat het om dezelfde reden is dat die blinde jongen met een gerust hart zich naar het station begeeft. Het is het alledaagse, het te verwachte patroon en de gewoontes dat ons “vertrouwen” geven. Het is ook datzelfde “vertrouwen” dat ons het leven makkelijker lijkt te maken omdat we weten wat te verwachten.
Op zich is het een begrijpelijke verklaring die door het recht van ieders keuze zeker niet in vraag moet worden gesteld. Het jachtige leven, de soms heel moeilijke politieke situaties en de ‘ver van mijn bed’ argumentatie zijn gegronde redenen waarom mensen op hun verkiezingsformulier een naam gaan kiezen die hun bekend in de oren klinkt. Het is zeker niet dat die kiezer daarom weet welke functie die politieker uit heeft geoefend of wat zijn opinies zijn op bepaalde thema’s. Het is dus uit pure gemakzucht die wordt gegenereerd vanuit een zekere politieke moeheid.
Toch zitten er addertjes in het gras. Als er op een mooie dag plots een paal wordt geplaatst in het midden van het voetpad naar het station, dan heeft de blinde jongen waarschijnlijk de volgende dag een blauw oog. Hij vertrouwde te veel op diegene die voor hem een mooi pad hadden gelegd. Ook hij rekende, doodgewoon uit gemakszucht, niet op het feit dat tussentijds, door de evolutie en kwestie van de verkeerssituatie te verbeteren, het pad kon gewijzigd worden. In de politiek is het net zo. De politiekers die ons vertrouwen geven door regelmatig zichtbaarheid te geven op de wat er gebeurd in de politiek, moeten soms ook een stapje opzij zetten om het beleid een alternatieve route in te kunnen laten slaan. Na twintig jaar is ook de Brusselse situatie zodanig veranderd dat er nood is aan nieuwe soort van politiek. De te bewandelende weg moet er één zijn die mensen weer samenbrengt. Een politiek die vanuit een Brusselse opinie wordt beheerd en niet vanuit een Vlaamse of een Waalse visie wordt bepaald. Brussel heeft nood aan vereenvoudiging zodat Brusselaar weer zicht krijgt op hoe Brussel wordt bestuurd. Minder politiekers, een betere financiering en werken aan een stad die meer is gericht op zijn inwoners en dan op de pendelaars.
Pro Bruxsel is de politieke partij dat voor de Brusselaars die nieuwe weg kan aanleggen die waarschijnlijk ook de enige uitweg is uit de politieke patroon in dewelke het huidige ultra separatistische en dualiserende beleid zit verwikkeld.
Pro Bruxsel wil een weg aanbieden die luistert naar de noden van zijn gebruikers. Een weg waarop alle talen mogen worden gesproken zonder dat er daardoor barrières ontstaan. Een weg die toelaat een leefbare stad te bewandelen waarin respect voor elkaar primordiaal is. Een duurzaam pad, naar een betaalbare woning waar geen vliegtuigen bovenrazen en waar constant deuren worden geopend naar meer werkmogelijkheden. Een weg die leidt naar scholen waar plaats is voor elke Brusselse student. Een weg waar iedereen, jong en oud, autochtoon of allochtoon, arm of rijk een plaats vind om zich samen volledig te ontplooien. Een weg die toelaat van de echte Brusselaar aan het woord te laten binnen de Brusselse politiek. …