de Fifi-niet versus de Regio-niet

Nooit gedacht dat het echt bestond tot ik er laatsleden eentje tegen kwam. Ik had er wel al van gehoord maar het idee op zich was zo raar dat ik er gewoon niet wou in geloven. Daar stond het, de pootjes met stokjes verbonden, starend in het niets en wachtende om voor de zoveelste keer gered te worden. Deze “Fifi-niet” was echt een wonder exemplaar!
De “Fifi-wat?!?!” zullen de meeste nu denken! De Fifi-niet is een hondje, als we het zo mogen noemen, die blind is en ontbeend is. Hij kan dus niet op eigen poten staan en kan zich door zijn blindheid niet uit eigen beweging verplaatsen. De Fifini was als rashond ontwikkeld en werd gekweekt door de katholieke kerk. Doordat hij volledig afhankelijk is van de mens om te overleven werd het als ultiem symbool van onderdanigheid aanzien. Onderdanigheid aan het geloof en aan God. Het was destijds een populair troeteldiertje onder de welgestelde die niet veel anders te doen hadden dan zich te ontfermen over een zwakkere binnen deze maatschappij. De Fifi-niet was zelfs zo erg met zijn afhankelijk vergroeid dat zijn vel aan de bovenkant als een handvat vormde om makkelijk van hier naar daar meegesleurd te kunnen worden.
Net zoals sommige mensen zich pijnigen binnen bepaalde aftakkingen van het geloof, werd het hondje door de mens aanzien als het hebbeding om zijn devotie te uiten. De Fifi-niets waren heel zeldzaam want het was enkel en alleen de kerk die zich bezighield met het kweken van de Fifi-niets, iets waarvan de complexiteit zo groot was dat nog niemand er in was geslaagd een nieuwe Fifi-niet ter wereld te brengen.
In de verhalen die over de Fifi-niets de ronde deden ging het zelfs zover dat er tijdens de preek werd verteld dat, als men er hard genoeg voor bad, of men genoeg financiële offers gaf aan de kerk, iemand die niet in de maatschappij thuishoorde kon worden veranderd in een Fifi-niet. Mensen waren nog liever dood dan gefifi-nieerd verder te moeten leven. Toch gebeurde het dat een persoon verdween op hetzelfde moment dat een nieuwe voogd werd gezocht voor een Fifi-niet.
Ook vandaag worden er nog Fifi-niets gekweekt, maar niet meer door de Katholieke kerk. Sinds de scheiding van kerk en staat heeft de politiek de rol als verdeler van de Fifi-niet op zich genomen. Het gebeurt nu zowel intern als extern.
Intern wordt de verkiezingdrempel als eerste criteria gehanteerd om bepaalde partijen en mensen te Fifi-nieren. Ook al hebben die partijen soms veel stemmen gehaald, toch hebben ze geen recht op een volwaardig bestaan. Ze leven maar zijn verplicht te leven volgens het ritme van hun eigen miserabele kunnen, en van datgene wat hun wordt opgelegd. Sommige gefifi-nieerde partijen sterven uit, andere maken zich sterk door gebruik te maken van wat er voor handen is.
Extern gebeurt hetzelfde zij het op een veel ernstigere basis. In een land zoals België, dat uit drie regio’s bestaat, wordt een volledige regio gefifi-nieerd. De Brusselse Regio wordt geleidt door de twee andere regio’s die zich duidelijk superieur wanen tegenover het Hoofdstedelijke Gewest. Brussel wordt zich, net zoals de Fifi-niet van zijn beenderen wordt ontnomen, van zijn financiële mogelijkheden ontnomen om te vermijden dat het zelfstandig kan zijn. Net zoals de Fifi-niet blind is, wordt Brussel in een constante naïviteit gedompeld waardoor de waarheid achterblijft. En net zoals de Fifi-niet met zijn handgreep op zijn rug aan de mens is verbonden is de Brusselse Regio op een gedwongen manier verbonden aan zijn zogenaamde meerdere namelijk Vlaanderen en Wallonië.
Is dit verantwoord? Is dit de manier waarop we ons willen laten meesleuren in het communautaire debat? Is het normaal dat een ademende stad geen recht heeft op een eigen zelfstandig leven? Hoe lang wil de Brusselaar nog blindelings worden begeleid volgens twee verschillende patronen?
Pro Bruxsel wil dat Brussel geen "Regio-niet" meer is maar wel wordt aanzien als een volwaardig gewest, met dezelfde bevoegdheden als zijn buurregio’s. Pro Bruxsel wil dat Brussel de structuur terug wordt gegeven die hem recht op eigen beslissingen gaf. Pro Bruxsel wil dat de Brusselaars hun ogen openen en de realiteit durven aanzien. Pro Bruxsel wil zich bevrijden van de handgrepen die Brussel al 20 jaar in bedwang houden. De regio Brussel wil af van zijn titel als “Regio-niet” en net zoals alle andere Regio’s met respect worden behandeld!

Nooduitgang

Ik herinner me laatst dat ik me te voet naar het station begaf en dat er een persoon me voorbij stak. Op zich niets op aan te merken tenzij het feit dat ik hiermee moet toegeven dat ik nooit snel stap om een trein of bus te halen simpelweg omdat ik me dan tenminste nooit voor niets zal gehaast hebben als ik die bus of trein alsnog mis. Toch was er iets met de persoon die me voorbij stak dat me had verrast De jongen was namelijk blind. Hij had een witte stok waarmee hij heel vlug de rand van de stoep betaste en zich op die manier razendsnel richting station begaf. In mijn rustig tempo was ik nog aan het nadenken over de resultaten van de voorbije verkiezingen tot ik plots tot de conclusie kwam dat de twee situaties waarschijnlijk heel vergelijkbaar zijn.
Waarom kiezen mensen voor die politiekers die meer zichtbaarheid genieten via de dagelijkse media? Ik denk dat het om dezelfde reden is dat die blinde jongen met een gerust hart zich naar het station begeeft. Het is het alledaagse, het te verwachte patroon en de gewoontes dat ons “vertrouwen” geven. Het is ook datzelfde “vertrouwen” dat ons het leven makkelijker lijkt te maken omdat we weten wat te verwachten.
Op zich is het een begrijpelijke verklaring die door het recht van ieders keuze zeker niet in vraag moet worden gesteld. Het jachtige leven, de soms heel moeilijke politieke situaties en de ‘ver van mijn bed’ argumentatie zijn gegronde redenen waarom mensen op hun verkiezingsformulier een naam gaan kiezen die hun bekend in de oren klinkt. Het is zeker niet dat die kiezer daarom weet welke functie die politieker uit heeft geoefend of wat zijn opinies zijn op bepaalde thema’s. Het is dus uit pure gemakzucht die wordt gegenereerd vanuit een zekere politieke moeheid.
Toch zitten er addertjes in het gras. Als er op een mooie dag plots een paal wordt geplaatst in het midden van het voetpad naar het station, dan heeft de blinde jongen waarschijnlijk de volgende dag een blauw oog. Hij vertrouwde te veel op diegene die voor hem een mooi pad hadden gelegd. Ook hij rekende, doodgewoon uit gemakszucht, niet op het feit dat tussentijds, door de evolutie en kwestie van de verkeerssituatie te verbeteren, het pad kon gewijzigd worden. In de politiek is het net zo. De politiekers die ons vertrouwen geven door regelmatig zichtbaarheid te geven op de wat er gebeurd in de politiek, moeten soms ook een stapje opzij zetten om het beleid een alternatieve route in te kunnen laten slaan. Na twintig jaar is ook de Brusselse situatie zodanig veranderd dat er nood is aan nieuwe soort van politiek. De te bewandelende weg moet er één zijn die mensen weer samenbrengt. Een politiek die vanuit een Brusselse opinie wordt beheerd en niet vanuit een Vlaamse of een Waalse visie wordt bepaald. Brussel heeft nood aan vereenvoudiging zodat Brusselaar weer zicht krijgt op hoe Brussel wordt bestuurd. Minder politiekers, een betere financiering en werken aan een stad die meer is gericht op zijn inwoners en dan op de pendelaars.
Pro Bruxsel is de politieke partij dat voor de Brusselaars die nieuwe weg kan aanleggen die waarschijnlijk ook de enige uitweg is uit de politieke patroon in dewelke het huidige ultra separatistische en dualiserende beleid zit verwikkeld.
Pro Bruxsel wil een weg aanbieden die luistert naar de noden van zijn gebruikers. Een weg waarop alle talen mogen worden gesproken zonder dat er daardoor barrières ontstaan. Een weg die toelaat een leefbare stad te bewandelen waarin respect voor elkaar primordiaal is. Een duurzaam pad, naar een betaalbare woning waar geen vliegtuigen bovenrazen en waar constant deuren worden geopend naar meer werkmogelijkheden. Een weg die leidt naar scholen waar plaats is voor elke Brusselse student. Een weg waar iedereen, jong en oud, autochtoon of allochtoon, arm of rijk een plaats vind om zich samen volledig te ontplooien. Een weg die toelaat van de echte Brusselaar aan het woord te laten binnen de Brusselse politiek. …

Stilte na de storm of storm na de stilte?

.
Zoals het hoort , als je een eerlijk oordeel wil geven over een bepaald onderwerp, is het belangrijk de tijd te nemen en geduldig te zijn om te zien hoe de dingen evolueren. Dit geld zowel voor de interne gang van zaken als voor wat er buiten de partij gebeurt.
Ik ga niet uitwijken over de wijzigingen binnen de partij aangezien het eigenlijk over niet meer gaat dan gedwongen aanpassingen naargelang de noden van een alsmaar groeiende partij. Na de parlementaire vakantie zal ik zeker meer uitleg kunnen verschaffen over de interne aanpassingen maar die zullen naar alle waarschijnlijkheid op dat moment ook op de officiële website verschijnen. De statuten gaan aangepast worden, er gaan lokale afdelingen worden opgericht zodat we ons op de volgende gemeentelijke verkiezingen kunnen concentreren, en ik ga me bezighouden met de oprichting van een jongeren afdeling binnen de partij. Ik ben ondertussen ook volwaardig lid geworden van het partijbureau en ik wil dus ook via deze weg de leden van het partijbureau bedanken voor het vertrouwen dat ze me hebben gegeven!
Dat we al een zekere invloed hebben maar nog geen beslissingen kunnen nemen binnen de Brusselse politiek, mag geweten zijn. Maar ik wil er toch aan toevoegen dat het vooral komt door het feit dat we geen tweetalige lijst hebben mogen binnenbrengen. Had dat wel gemogen dan hadden we met onze 8000 stemmen waarschijnlijk twee zetels in het Brusslese parlement. Voor de pure Vlaams/Nederlandstalige lijsten is de regeling via de pariteiten een goed hulpstuk, maar voor de tweetalige partij Pro Bruxsel en zijn twee lijsten is die regeling een regelrechte ramp. NVa heeft ons verscheidene malen op gewezen (alsof we dat niet wisten) dat we beter maar 1 Nederlandstalige lijst hadden binnen gebracht en alle Franstalige op die lijst hadden moeten laten stemmen, een beetje naar het voorbeeld van Vlaams Blok, 5 jaar geleden die daarmee tot 6 zetels heeft behaald. Als regionale en ongecomunautariseerde partij hebben wij ervoor gekozen om aan eerlijk politiek te doen en dat is de reden waarom we met twee lijsten naar de verkiezingen zijn getrokken. Een partij dat met zowel een Nederlandstalige als een Franstalige lijst naar de kiezer gaat is trouwens een unicum binnen de Belgische politiek!
De Nva heeft natuurlijk wel een zetel behaald maar als we de ratio media-aandacht en grootte van de partij eens bekijken weten we dat we met onze 90 kandidaten duidelijk door de media in de schaduw zijn geplaatst. Als men nu naar de resultaten van de verkiezingen kijkt kan men de media ongelijk geven. We zijn immers de grootste van de kleine partijen geworden. Met de wetenschap dat we nog heel veel werk hebben op naambekendheid, dan kunnen we gerust zeggen dat de partij een positieve toekomst tegemoet gaat. De Brusselaar begint eindelijk te begrijpen dat de huidige politiek zich niet bezighoud met de noden van de Brusselaars maar met de noden van zijn eigen communauteit. In de Regio Brussel is dat dus alleen maar voor de Vlaamse Brusselaars, de Waalse Brusselaars en de 300 000 pendelaars die de stad geen cent opbrengen, Integendeel! Maar de tweetalige personen die in Brussel wonen en als gewone Brussleaars willen worden aanhoord, worden volledig genegeerd. Behalve die 8000 Brusselaars die wij, via onze partij een officiële stem hebben kunnen geven.
De huidige politiek gaat, of ze het nu willen of niet, rekening moeten beginnen te houden dat er een aparte communauteit aan het ontwikkelen is binnen de regio Brussel die zich duidelijk distantieert van de huidige dualiserende en separatistische manier van werken die ons wordt opgelegd. Brussel moet en zal zelfstandiger worden!
.