Fier ben ik er niet over, maar ik ben waarschijnlijk niet de enige. Zeker in Brussel, als grootstad die ze is, mag ik er zeker van zijn dat ik niet de enige ben. Of het nu oudere of jongere zijn, of het nu Belgen of immigranten zijn, of het nu kennissen of onbekende zijn….als ook zij in dezelfde situatie vertoefden ,dan waren ook zij er waarschijnlijk niet fier over.
Veel vragen gaan door je hoofd: Is het mijn fout? Is er iets verkeerd met mij? Heb ik misschien iets verkeerd gedaan? Die vragen gaan ook door het hoofd van de vele lotgenoten. Dat is waarschijnlijk de reden waarom je ze niet ziet.
Raar genoeg creëer je jezelf in het begin toch een vorm van fierheid want je zegt tegen jezelf: “waaw, dat jij dat zomaar durft!”. Zo gewoon, tegen alle verwachtingen in. Maar hoe goed je ook je best doet, naar gelang de tijd vordert begin je jezelf af te vragen of het wel iets met durf te maken heeft. Je begint je zelfs af te vragen in hoeverre je dit soort uitdagingen überhaupt zelfs moet aangaan! Maar als die vragen rijzen is het meestal al te laat want die fierheid ruimt plaats voor schaamte en zelfmedelijden.
Eigenlijk doe je niet meer dan wachten. Je kan proberen je nuttig bezig te houden, maar ook dat valt tegen. Geen kat die merkt dat je moeite doet, geen kat die op dat moment eraan denkt om eventjes serieus te zijn laat staan eens na te denken over iemand anders.
En dan komt het grote moment, het moment waar iedereen naar uitkijkt…het moment dat ook jij zo leuk zou moeten vinden ookal heb je daar geen zin in. En veel keus heb je niet want na het afgetel kan je gaan kant meer uit zonder geknal en geflikker dat rond je oren vliegt. Geroep, getier, vreugde alom…en jij staat daar alleen, en je vraagt jezelf nog eens af waarom.
Het borrelt, het broedt tot je plots al het vuurwerk zelfs als provacatie aanvoelt.
Ik geef het toe, ik heb de overgang alleen gevierd, en dat voelde niet goed!
Bij nader inzien wist ik eigenlijk wel waarom. Ik heb keuzes gemaakt in het leven die niet door iedereen worden begrepen. Ze straffen je ervoor af, ze laten je voelen dat je het niet verdient. Ze willen hun groot geluk, hun luxe leven laten blijken. Maar niet langer in jouw gezelschap want jij hebt geen job. Je leeft op een uitkering want jij wou per se weer gaan studeren. Het gaat je moeilijk maar het kan hun geen bom schelen. Je bent uitschot, je bent niets, en ze zullen er zich niet van weerhouden het je te herhalen tot je beslist niet meer in hun gezelschap te willen zijn. En daar sta je dan kijkende naar de vonkjes die vanuit de hemel neer dwarrelen….helemaal alleen…hopend op een nieuw begin, een beter jaar.
Mijn gedachten gaan hierbij naar alle eenzame mensen die, net zoals ik, het nieuwe jaar zijn binnengetreden op hun eentje. Of het nu van moeten of van willen was, dat doet er niet toe, ik wens hun allemaal het allerbeste toe.
Ik hoop dat dit politiek jaar, er weer meer plaats wordt gemaakt voor het welzijn van de mens in plaats van het verwerven van meer macht, want of we dat nu willen of niet, het zijn altijd de zwakkere die het verschil mogen betalen!
dor dat viribus alas
(Sincerity gives wings to strength)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten