Een betaalbare woning voor iedereen

Een woning is in vergelijking met 10 jaar geleden meer dan verdubbeld in prijs. Specialisten ter zake (of moet ik zeggen pragmatisten?) beweren bij hoog en bij laag dat het door allerlei compensaties niet moeilijker geworden is om een huis aan te schaffen.
Leningen tot aan zijn pensioen, goedkopere lasten die het gevolg zijn van een crisisje en onze veel hogere salarissen zijn maar enkele van hun zogezegde compensaties die een oplossing moeten bieden.
Brussel wordt hier weeraleens buiten beschouwing gehouden aangezien het met meer specifieke situaties moet omgaan. Er heest eerst en vooral een zeer groot tekort aan woningen en iedereen weet dat de prijs afhankelijk is van vraag en aanbod, wat op zich wil zeggen dat de prijzen van de huizen op de Brusselse immobiliën markt de pan uit swingen. De bedragen die de welverdienende Eurocraten gewillig neerleggen voor de Brusselse huizen maakt de situatie in bepaalde wijken alleen maar erger. Daarbovenop ontstaat er een nog grotere sociale kloof tussen bepaalde Brusselse buurten.
Dat de bedrukte Brusselse situatie niet uit de lucht gegrepen is kan men duidelijk afleiden uit allerlei manoeuvres dat de huidige politiek uitvinden om het fenomeen van huisjesmelkerij en opsplitsingen van huizen in te tomen. Zo zijn er wetten die een verbod opleggen om appartementen in te richten in ruimtes die kleiner zijn dan een bepaalde opgelegde grootte. De regels en wetten verschillen trouwens afhankelijk van in welke gemeente dat je woont en daarom is het belangrijk dat het woonbeleid ook een regionale bevoegdheid wordt. Toch is het ook aan te raden om de situatie eens te analyseren vanuit een andere invalshoek namelijk het standpunt van degene die alsnog geïnteresseerd zijn in die al te kleine ruimtes.
Eigenlijk komt het hier op neer: Als je een degelijke woonruimte wil dan ruïneer je jezelf door de huur van je logement en verdwijn je nog een beetje dieper in de vereenzaming, trouwens een ander typisch probleem van een grootstad zoals Brussel. Je kan anderzijds een kleinere goedkope ruimte huren in een kelder waar amper een uurtje licht per dag binnendringt, goed om depressief te worden. Of je kan een zoektocht beginnen naar dat ene perfecte appartementje dat perfect in je budget past maar waarschijnlijk niet in de buurt ligt dat jij had gekozen en waardoor je elke dag twee uur op het openbaar vervoer vertoeft. En als laatste ultimatum is er een fenomeen dat meer en meer opkomt namelijk het kraken van een pand. De leegstand is zo alomtegenwoordig in deze stad dat de lokroep om te kraken gewoon heel logisch lijkt. Moest hieromtrent, buiten de fameuze wet van Onklinx (die bepaald dat iedereen recht heeft op een dak boven zijn hoofd) ook een degelijk beleid bestaan dan zou kraken geen probleem mogen zijn maar eerder een oplossing tegenover de leegstand.
Om terug te komen op de aankoop van een huis, heeft Brussel met een ander zeer specifiek probleem te kampen. Het feit dat er een grotere werkloosheid (onder de jongeren) heerst maakt dat meer verdienen, hogere salarissen en meer koopkracht niet echt als argument kan worden aanvaard voor het merendeel van de Brusselse bevolking.
Maar ja, de Brusselse gecommunautariseerde politiek vindt het blijkbaar niet belangrijk om deze problematiek SAMEN aan te pakken. Maar waar ze wel over discussiëren is of een persoon een bepaalde taal zou moeten spreken om aan een eisenpakket te voldoen om een goedkope woning te kunnen verkrijgen. Iedereen heeft recht op een betaalbare woning en dan is de apartheid (beoordeling op basis van de verplichte taalkeuze) voor het verkrijgen van premies en andere voor en nadelen gewoon verwerpelijk.
Bestaande problemen opsommen zoals sommige partijen van de oppositie vaak doen is makkelijk. Pro Bruxsel wil niet alleen problemen naar voren brengen maar er ook een paar echte oplossingen voor voorstellen.
Een grote oplossing en waarschijnlijk de belangrijkste is het probleem vanuit de bron aan te pakken. Door zo veel mogelijk het verschil op gebied van taal weg te werken binnen de Brusselse bewoners kan er al heel veel opgelost worden. Dat is ook de reden waarom er zo vlug mogelijk werk moet worden gemaakt van tweetalige scholen. Het tweetalig onderwijs dat zou moeten worden aangeboden aan de Brusselse leerlingen moet natuurlijk onder de bevoegdheid staan van het Brussels gewest en niet onder het aparte beleid van de twee andere gemeenschappen. De laatste 20 jaar hebben duidelijk bewezen dat het huidige systeem niet werkt en dus is het hoog tijd voor verandering! Tweetalige personen hebben trouwens meer kans om een job te vinden en om een degelijke salaris te ontvangen.
Een andere heel voor de hand liggende oplossing is een “zero tolerantie” tegenover de leegstand, zowel van bureaugebouwen als van woonhuizen. Het kan niet zijn dat de huidige wet nog dagelijks wordt omzeild door allerlei achterpoortjes en dat daardoor mensen verplicht zijn om op engellange wachtlijsten te staan voor een sociale woning.
Zoals de Staten Generaal had geconcludeerd vind ook Pro Bruxsel dat de jeugd, de toekomst van Brussel, alle kansen moet krijgen om zich volwaardig te kunnen ontplooien. Daarom is het in de eerste plaats belangrijk stil te staan bij het feit dat er zwakheden zijn die makkelijk kunnen weggewerkt worden waardoor er meer dynamiek en goedwil ontstaat bij de Brusselse jeugd. En laat ons vooral niet vergeten dat er weldegelijk een Brusselse jeugd leeft in deze stad die uit meer dan een paar relschoppers uit Kuregem bestaat en te pas en te onpas op televisie verschijnt! Pro Bruxsel kijkt uit naar een mooie toekomst van Brussel waarin de jeugd de centrale rol zal spelen!