Verkiezingen deel 3: Nog 151 dagen te gaan

Een interessante kijk op het fietsbeleid in Brussel. Hoelang moeten we nog wachten op het rekeningrijden of een stadstol voor de mensen die Brussel binnen rijden met hun wagen? Pro Bruxsel eist als enige echte Brusselse partij al jaren voor een stadstol die het teveel aan wagens in de stad een halt zou kunnen toeroepen. De traditionele partijen, buiten Ecolo en Groen!,die ook de belangen van de pendelaars buiten Brussel vetrtegenwoordigen hebben hier blijkbaar geen gehoor naar en ondertussen wordt de situatie in Brussel elke dag erger en erger. Het wordt nu echt tijd dat er schot in de zaak komt want veel meer wagens kan deze stad echt niet meer slikken, en de Brusselaars zijn het meer dan beu!

Verkiezingen deel 3: Nog 179 dagen te gaan

Inderdaad het is zover, we gaan er weer voor! Deze keer zijn het de gemeentelijke verkiezingen
die voor de deur staan.
Pro Bruxsel is eerst en vooral een regionale partij en dus is het niet zo evident voor deze
kleine Brusselse partij om in elke gemeente aanwezig te zijn bij deze lokale
verkiezing want daar hebben te weinig kandidaten voor. Toch vind ik het
persoonlijk belangrijk dat de Elsenaren een kans krijgen om bij deze
verkiezingen op een partij te kunnen stemmen die niet taalgebonden is.
Mijn kandidatuur is alsnog niet bevestigd maar de kans is groot dat ik als
onafhankelijke kandidaat op de gezamenlijke lijst van Ecolo-groen zal staan. De
keuze voor deze lijst lijkt me niet enkel voor Pro Bruxsel maar ook voor mezelf
de meest logische keuze. Ecologie en duurzaamheid zijn de grote leiddraden in
mijn persoonlijk werk als ontwerper en daarmee is de eerste link al vlug gelegd.
Maar ook het feit dat deze twee groene partijen zo goed samenwerken boven de
taalgebondenheid heen zijn doorslaggevend geweest om me bij hun aan te sluiten.
Ik kijk alvast uit naar een mooie campagne!
Hier volgt een interview met onze voorzitter naar aanleiding van de oprichting van een
blog over de kleine partijen in Brussel:

http://petitspartisbxl.wordpress.com/2012/04/17/rencontre-avec-philippe-delstanche-president-de-pro-bruxsel/

Trekt Kris Peeters lessen uit de Apartheidsstrijd van Tutu?

Kris Peeters gaat op missie naar Zuid Afrika en ontmoet er aartsbisschop en nobelprijswinnaar Desmond Tutu die tegen de Apartheid en voor de vrijheid heeft gevochten. Maar wat gaat Peeters daar eigenlijk vertellen? Dat wij in ons hoogontwikkeld land zelf ook aan een vorm van apartheid doen? Of gaat hij fier uitleggen dat hij minister president is van een Regio die een andere Regio koloniseert en uitbuit? Of is hij misschien een woordje uitleg gaan geven over het feit dat er in het land waar hij beleid voert een constant verschil wordt gemaakt op basis van de taal dat men spreekt?

Wat zeker is is het feit dat er weldegelijk gesproken is over het uitblijven van een regering in het verdeelde België. Het antwoord van Tutu daarop was dan ook enorm pertinent want hij zegt dat men ooit zal moeten samenzitten en tot de conclusie komen dat samenwerking noodzakelijk is. In een familie zijn er regelmatig meningsverschillen, maar toch leeft iedereen samen, voegde hij er nog aan toe.

Desmond Tutu Is een interessant persoon aangezien hij een duidelijke opinie heeft over vele zaken. Het valt me op dat hij geen schrik heeft om tegen opgelegde regels in te gaan ten voordele van de verdraagzaamheid. Zelfs over homosexualiteit, iets dat nochtans door zijn eigen kerkleider als onaanvaardbaar worden aanzien, heeft hij een hele tolerante opinie. Hij kan het namelijk niet geloven dat de Bijbel een verschil zou maken tussen andere levenspatronen, net zoals hij niet kan geloven dat God een vrouw zou straffen omdat ze een man had moeten zijn of een zwarte omdat hij blank had moeten zijn. Gelijkheid, als tegenpool van Apartheid, krijgt door Tutu dus een heel breed perspectief toegewezen.

Als de Belgische “Vlaamse” en “Waalse” politiekers eventjes hun eigen belangen aan de kant zouden schuiven om plaats te maken voor een nuchter en toleranter zicht op de toekomst, dan zouden ze misschien beseffen dat een versplinterd beleid geen oplossing biedt. Het versterkt enkel het nationalistische gedachtegoed en zet verschillende gemeenschappen tegen elkaar op. Misschien zouden de politiekers zelfs inzien dat Brussel, buiten het territoriale potentieel als hoofdstad ook een stad is waar mensen niet naast elkaar maar eerder met elkaar willen samenleven. Want in Brussel is onze onderbuur een Marokkaan, onze bovenbuur een Eurocraat, onze linkerbuur een Vlaming en onze rechterbuur een Waal. Als Brusselaar willen wij iedereen kunnen aanzien als Brusselaar en daarom is het zo belangrijk om een beleid te voeren dat alle Brusselaars (liever nog alle Belgen) op gelijke voet behandeld.

Net zoals Tutu vraag ik me af of ik die vrijheid nog ooit zal kunnen meemaken. Hoelang zal het nog duren voordat Vlaanderen en Wallonië onze Brusselse Regio loslaat en de bevoegdheden geeft die het toelaat de stad te besturen zonder dat mensen verschillend moeten worden behandeld op basis van een verplichte taalkeuze!